Ein verdammtes Windarschloch

Þetta Ísland er bölvað vindrassgat. Ég var búinn að gleyma því. Hér á Lindargötunni þar sem ég bý um þessar mundir er núna brjálað rok. Allavega 8 vindstig. Dísus! Hvílíkt veðurfar! Hvílík náttúra! Og hvílík þrautseiga hjá forfeðrum okkar að halda þetta út á tímum moldarkofa og vosbúðar. Genin okkar eru einfaldlega vind- og vatnshreinsuð. Engin furða að fólk byggi hér hús úr steinsteypu. Nýja húsið okkar væri komið út á ballarhaf ef það hefði verið reist á Íslandi.

Um helgina skrapp ég norður á Akureyri og fór þar á óperutónleika undir berum himni í "Gilinu". Akureyringar eru stoltur þjóðflokkur og vilja þeir meina að flest sé nú betra norðan heiða en á höfuðborgarsvæðinu. Vissulega er bæjarstæði Akureyrar fallegt og oft eru hærri hitatölur hægra megin og uppi á veðurkortinu en vinstra megin og niðri. Þetta kvöld var hins vegar skítakuldi og rigning í þessari paradís norðursins. Í upphafi dáðist ég að söngvurum og hljómsveitinni fyrir að halda svona frábæra tónleika í þessu ömurlega veðri. Þegar leið á kvöldið dáðist ég hins vegar meira að áhorfendum sem létu kuldann ekki á sig fá og nutu tónleikanna með bros á vör og blautt hár. Þarna sýndu íslensku genin á sér sínar bestu hliðar. Hér kallar fólk ekki allt ömmu sína (hvernig svo sem það orðatiltæki er tilkomið) og lætur ekki veðurguðina segja sér fyrir verkum.

Ég minnist líka fyrsta golfmótsins sem ég tók þátt í í Leirunni. Vindurinn var svo mikill að við þurftum að leggja golfpokana á jörðina annars hefðu þeir fokið af golfkerrunum og kylfurnar sennilega skemmst. Keppendur slógu hver í kapp við annan upp í vindinn; klæddir í vind- og vatnsheldar vetarflíkur (í júní) og misstu jafnvægið í mestu kviðunum.

"The answer my friend is blowing in the Wind", söng Bob Dylan.
Skyldi hann einhvern tímann hafa komið til Íslands?