Íslendingur í afneitun

Þótt þú langförull legðir
sérhvert land undir fót
bera hugur og hjarta
samt þíns heimalands mót

orti höfuðskáld Vestur-Íslendinga, Stephan G. Stephansson í Kanada forðum en hélt þó aldrei aftur heim.
Ég á svo sem lítið sameiginlegt með stórskáldinu annað en það að hafa eytt bróðurpart fullorðinsáranna í útlandinu. Stephan las ljóðið sitt, ég söng það síðar; hann fór í vestur og ég í austur; hann varð eftir en ég ætla að koma aftur heim.
Já svona skipast oft fljótt veður í lofti. Eftir harðvítugt blogg mitt í lok ágúst um rok og rigningu er ég sem sé á heimleið. Það verður að segjast eins og er að ég kom sjálfum mér á óvart með þessari ákvörðun því ég hef alltaf haldið því fram að þrátt fyrir að vera stoltur Íslendingur myndi ég "ekki endilega" snúa aftur hingað. Í rokið og rigninguna? Hraðann og stressið? Slátrið og plokkfiskinn? En þetta er einmitt málið því það er heimalandið sem mótar mann. Ég er einfaldlega búinn að vera Íslendingur í afneitun!
Á sama tíma eru fjölskylduhagir hjá mér að breytast en fyrir því virðist vera komin ákveðin hefð (þetta var séríslensk kaldhæðni).

Nú fer ég sem sagt að hitta lesendur bloggsíðunnar meira og því vert að spyra sig hvort ég eigi ekki að blogga í framtíðinni á þýsku til að missa ekki tengslin við vini og kunningja í Germaníu.